Her gün yolda, parkta, okulda vs. her yerde gördüğümüz kimimizin kardeşi, kimimizin arkadaşı, kimimizin akrabası ya da hiç tanımadığımız insanlarımız ENGELLİLER… Görme, ortopedik veya zihinsel. Ne fark eder ki! İçimizdeler, bizden biriler. Hiç düşündünüz mü bir gün ben de engelli olur muyum diye? Eminim ki hepimiz en azından çoğumuz bir kere de olsa düşünmüşsünüzdür. Ülkemizde sekiz buçuk milyon engelli olduğu söyleniyor ailelerini de sayarsak rakam otuz milyonlara tekamül etmekte. Sayı bu kadar yüksek olmasına rağmen etrafımıza baktığımızda bu insanlar için pek bir şey yapılmadığını söyleyebiliriz. Şimdi gelelim engellilerimizin sorunlarına. Hep deriz ya eğitim şart; gerçekten de ilk eğitim gelir. Ülkemizde sayıları çok yetersiz de olsa engellilere özel eğitim veren okullarımız var. Ancak tabiî ki bu insanlarımızın bu okullara ulaşması için ilk önce galiba ailelerinin eğitilmesi gerekmekte. Engellilerimize utanarak bakan bazı cahil ailelerimiz onları evden dışarı bile çıkarmazken nasıl olacak da okula gönderecek, tabi bu da ayrı bir sorun. Gelelim yerel yönetimlere. Kaldırımlara gerekli düzenlemeleri yapmanın hiç düşünülmediği ülkemizde ortopedik engellilerin hareket etmesinin zorluğunu herhalde tahmin ediyorsunuzdur. Kaldırımlara konan araç, masa, reklam panosu gibi şeylerin hem görme hem ortopedikleri ne denli engellediği aşikar bir sorundur. İkaz tabelası konmadan açılan çukurların sadece engelliler değil çocuklarımız için de ne denli tehlikeli olduğunu söylememe gerek yoktur sanırım. Diğer bir önemli mesele ise istihdam sorunudur. Halk içinde işe yaramaz olarak görülen bu insanlarımız sosyalleşmenin ilk adımı olarak gördüğüm çalışmadan yoksun bırakılmaktadırlar. Yasal zorunluluklara karşın yine de çalıştırılma zahmetinde bulunmayan işverenlerimize zayıf yaptırımların olması da bir o kadar da düşündürücüdür. İşçi sayısı 50 kişiyi geçen işletme ve kamu kuruluşlarında yüzde 3 engelli çalıştırılması şartını uygulayacak yöneticileri bulmak emin olalım ki çok zor. Devletin son 1 yılda aldığı engelli personel sayısının da arttığını görmek de biz engellileri de ayrıca memnun etmektedir. Ama bu kesinlikle yeterli olarak görülmemektedir. İlçemizde yerel yönetimin merkezi olan belediyemizde kaç tane engelli eleman çalıştığını da çok merak etmekteyim. Şimdi tüm insanlarımıza bir çağrım olacak: “Lütfen çevremizdeki engellileri ve ailelerini bilinçlendirelim ve bu arkadaşlarımızı topluma kazandıralım”. Engelsiz bir yaşam için ilk sırada eğitim, sonra sosyal bilinç gelir.